kimintenia

25 Φεβρουαρίου

«Ἄσειτος εἶ Ῥηγῖνε τὴν προθυμίαν,
Κἂν δεινὸν ἐνσείσωσι πυκνὰ σοι ξίφη»

Ο Άγιος Ρηγίνος γεννήθηκε στη Λειβαδιά της Βοιωτίας στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. από ευσεβείς και ενάρετους γονείς, οι οποίοι τον βοήθησαν να λάβει την θύραθεν παιδεία αλλά και την ορθόδοξη αγωγή. Η αγάπη του για τον Κύριο και η πνευματική του πρόοδος τον μεταμόρφωσαν σε σκεύος εκλογής και σε ναό της Αγίας Τριάδας. Ο Άγιος έζησε την εποχή που βασίλευσαν οι δύο υιοί του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο μεν Κωνστάντιος στην Κωνσταντινούπολη (Ανατολή), ο δε Κώνστας στη Ρώμη (Δύση). Και οι δύο διάδοχοι του Μεγάλου Κωνσταντίνου είχαν ανατραφεί με τις αρχές της χριστιανικής πίστεως, αλλ’ ο μεν Κωνστάντιος συνειδητά είχε αποδεχθεί τις αρχές του Αρειανισμού, ο δε Κώνστας παρέμεινε πιστός στις δογματικές αποφάσεις της Α’ Οικουμενικής Συνόδου. Και οι δύο είχαν κοινά χαρακτηριστικά της θρησκευτικής τους πολιτικής, αφ’ ενός με την καταπολέμηση της εθνικής θρησκείας, αφ’ ετέρου δε την υπεράσπιση της ενότητας της Εκκλησίας.

Η εκκλησιαστική τους πολιτική είχε ως συνέπεια όχι μόνο τη συντήρηση, αλλά και τη διεύρυνση της εκκλησιαστικής διασπάσεως μεταξύ των οπαδών και των αντιπάλων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου. Οι συνεχείς παρεμβάσεις, αυθαίρετες ή μη, στα εκκλησιαστικά πράγματα υπήρξαν πηγή εντάσεως στις αρειανικές έριδες του 4ου αιώνος μ.Χ. Έτσι ο Άγιος απεστάλη στη νήσο Σκόπελο από τον θείο του Αχίλλειο, Επίσκοπο Λαρίσης, για να ενισχύσει τους εξορίστους που βρίσκονταν εκεί και να τους στερεώσει στην ορθόδοξη πίστη. Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες του Συναξαριστή του Αγίου Αχιλλείου, ο Άγιος Ρηγίνος παρακολούθησε τις εργασίες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου το 325 μ.Χ. μαζί με τον Άγιο Αχίλλειο. Όμως, μολονότι καταδικάστηκε ομόφωνα από τους Αγίους Πατέρες η αίρεση του Αρειανισμού, οι οπαδοί του Αρείου δεν εξέλιπαν και συνέχιζαν να διαδίδουν τις αιρετικές κακοδοξίες τους.

Επικράτησε έτσι εκ νέου μεγάλη αναταραχή στους κόλπους της Εκκλησίας, κρίση και κατά συνέπεια χωρισμός σε δύο παρατάξεις, κάτι που ανησύχησε ιδιαίτερα τους δύο αυτοκράτορες Κωνστάντιο και Κώνστα. Τελικά, οι δύο αυτοκράτορες συμφώνησαν να συγκληθεί μια νέα Σύνοδος στη Σαρδική (Σόφια). Πράγματι η Σύνοδος συνεκλήθη το 343 μ.Χ. και σε αυτήν έλαβε μέρος και ο Άγιος Ρηγίνος, ο οποίος ανασκεύασε όλες τις αιρέσεις με τον λόγο και την τόλμη της γνώμης του. Μετά τη λήξη της Συνόδου ο Άγιος Ρηγίνος επέστρεψε στη Σκόπελο. Αλλά και πάλι η Εκκλησία του Χριστού εκλυδωνίσθηκε και ταράχθηκε από τον αυτοκράτορα της Κωνσταντινουπόλεως Ιουλιανό τον Παραβάτη (361-363 μ.Χ.), ο οποίος θέλησε να επαναφέρει τη θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων.

Στη διάρκεια των διωγμών που διέταξε ο βασιλέας, έφθασε στη Σκόπελο ο Έπαρχος της Ελλάδος και των Σποράδων. Αμέσως κάλεσε τον ποιμενάρχη της Σκοπέλου και του υπέδειξε ν’ αλλάξει πίστη και να ασπασθεί την ειδωλολατρία. Όμως ο Άγιος περιφρόνησε την υπόδειξή του και ενέμεινε με πνευματική ανδρεία και σταθερότητα στην πατρώα ευσέβεια. Ούτως την 25η Φεβρουαρίου του έτους 362 μ.Χ. ο άγιος οδηγήθηκε για τελευταία φορά ενώπιον του Επάρχου. Στις προτροπές του ν’ αρνηθεί τον Χριστό, ο Άγιος Ρηγίνος δεν έδωσε καμία απάντηση. Έτσι οδηγήθηκε στο στάδιο της νήσου, όπου υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Ακολούθως οδήγησαν τον Άγιο στη θέση «Παλαιό γεφύρι» της Σκοπέλου, όπου αποκόπηκε από τον δήμιο η τιμία κεφαλή του. Τη νύχτα οι Χριστιανοί παρέλαβαν το τίμιο σκήνωμα του Αγίου και το ενταφίασαν μέσα στο δάσος του υπερκείμενου λόφου, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα ο τάφος του.

Το ιερό λείψανο του Αγίου Ρηγίνου

Το ιερό λείψανό του Αγίου Ρηγίνου μεταφέρθηκε στην Κύπρο, απ’ όπου ύστερα από χρόνια ένας Σκοπελίτης καπετάνιος, ο Χατζή Κωνσταντίνος με ευλάβεια έφερε πίσω τμήμα του, το οποίο φυλάχθηκε αρχικά στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στη Σκόπελο. Αργότερα το τίμιο λείψανο του Αγίου Ρηγίνου μεταφέρθηκε στον καθεδρικό ναό της πόλης, αφιερωμένο στη Γέννηση του Χριστού, κοντά στο λιμάνι, όπου φυλάσσεται μέχρι και σήμερα και είναι πηγή πλήθους θαυμάτων και ιάσεων παντοδαπών.

Ο τάφος του Αγίου Ρηγίνου στη Σκόπελο

Ο ιερός ναός του Αγίου Ρηγίνου στη Σκόπελο

Δίπλα στο σημείο, όπου οι πιστοί σκοπελίτες έθαψαν με ευλάβεια το ιερό λείψανο του επισκόπου τους, μετά το μαρτύριό του, περίπου 4 χλμ. νοτιοδυτικά της πόλης της Σκοπέλου, πάνω σε μικρό λόφο, χτίστηκε αργότερα και ιερά μονή αφιερωμένη στον Άγιο. Σύμφωνα με σωζομένη επιγραφή ο ναός κτίστηκε το 1728 μάλλον στα ερείπια παλαιότερης βυζαντινής μονής. Ο σημερινός ναός κατασκευάσθηκε κατά τη δεκαετία του 1960. Στην αυλή του μοναστηριού υπάρχει η σαρκοφάγος του Αγίου πρώτου επισκόπου του νησιού, ο οποίος μαρτύρησε τον 4ο αιώνα μ.Χ. Υπάρχουν επίσης κελιά στη νοτιοδυτική γωνιά της μονής, ενώ σε κοντινή απόσταση υπάρχει και κρήνη.

Στο μοναστήρι αυτό συγκεντρώνονται κάθε χρόνο στις 25 Φεβρουαρίου χιλιάδες προσκυνητών από τα γύρω νησιά (Σκιάθο, Αλόννησο κ.ά.), αλλά και από τη Μαγνησία, για να τιμήσουν τον Άγιο, ο οποίος πολλές φορές έχει δείξει την αγάπη του για το ποίμνιό του με θεραπείες και άλλα θαύματα που μπορούν να μας διηγηθούν οι κάτοικοι της Σκοπέλου. Αξίζει να μπορέσει κανείς να βρεθεί στις 24 και 25 Φεβρουαρίου στο νησί της Σκοπέλου και να παρακολουθήσει από κοντά τις λατρευτικές εκδηλώσεις με λιτανείες και τη μεγάλη περιφορά του ιερού λειψάνου του Αγίου από το μοναστήρι στους δρόμους της Σκοπέλου μέχρι τον ιερό ναό της Γεννήσεως του Χριστού.

Ιεροί ναοί, προσκυνητάρι και η ιερά Μονή του αγίου Ρηγίνου στη Σκόπελο

Ἀπολυτίκιον (Ἦχος πλ. δ’ – Τὸν συνάναρχον Λόγον)
Δεῦτε, πάντες, Ρηγῖνον άνευφημήσωμεν ἱερομάρτυρα θεῖον, τῆς Λεβαδείας βλαστόν καί Σκοπέλου ἐνθεώτατον ἐπίσκοπον, ὅτι ὀρθῶν προασπισθείς τῶν δογμάτων καί ὁδόν ἀνύσας τοῦ μαρτυρίου ἡμῶν θερμότατος πρέσβυς πρός τόν Θεόν τῶν πάντων γέγονε.

Ο Λειβαδίτης Άγιος Ρηγίνος

Τάκης Λάππας

Μέσα στο πλούσιο αγιολόγιο της Χριστιανικής ορθοδοξίας υπάρχει κι ένας Άγιος Λειβαδίτης. Ένας μεγαλομάρτυρας δεσπότης, που για τους αγώνες για τη χριστιανοσύνη και τη δοκιμασία του η εκκλησία τον κατάταξε στους αγίους. Πρόκειται για τον Ρηγίνο, τον δεσπότη Σκοπέλου, τον Λειβαδίτη Άγιο. Κει κατά το 285, στη Λειβαδιά γεννήθηκε ένα αγόρι «εκ γονέων χριστιανών, οι οποίοι και τον Θεόν εφοβούντο και εν οσιότητι και δικαιοσύνη επολιτεύοντο». Από μικρός φαίνεται πως έκλινε στα γράμματα και στα θεία και αγαπούσε την ασκητική ζωή. Και δεν άργησε να αποχτήσει φήμη σοφού κληρικού. Δυστυχώς, για καιρό χάνονται τα ίχνη του και τον συναντάμε δεσπότη Σκοπέλου. Εδώ μπαίνει στη μέση μια παράδοση.

Στο νησί της Σκοπέλου είχε φανεί ένας φοβερός δράκοντας. Αυτό ήταν η αιτία που κανείς δεν έμενε στη Σκόπελο κι είχε καταντήσει ερημονήσι. Τ’ άλλα νησιά όσους καταδίκαζαν σε θάνατο τους μπαρκάρανε και τους βγάζανε στη στεριά της Σκοπέλου. Τους ξεμπαρκάρανε στο ακρογιάλι, που το λένε τώρα Πάνορμο ή Έλιο. Το θεριό τους έβρισκε και τους έτρωγε. Τετρακόσια χρόνια βάστηξε αυτό το κακό. Έμαθε ο Ρηγίνος για το δράκοντα της Σκοπέλου. Θέλησε να τον σκοτώσει. Μπαρκάρισε λοιπόν σα ναύτης σ’ ένα απ’ τα καράβια που θα έφερνε μελλοθάνατους στο νησί. Μαζί τους βγήκε στη στεριά. Πουθενά δε φαινόταν το θεριό. «Πού στο έλεος του Θεού είναι το θεριό;» είπε ο Ρηγίνος.

Από τότε η θέση κείνη στη Σκόπελο λέγεται Έλιος. Μαζί με τους μελλοθάνατους ο Ρηγίνος τράβηξε στα μέσα του νησιού και κάποτε αντάμωσε το δράκοντα. Το θεριό μόλις τον είδε φοβήθηκε και τόβαλε στα πόδια. Ξωπίσω ο Ρηγίνος το κυνηγούσε και το πρόκανε ανάμεσα στις θέσεις Αγνόντα και Στάφιλο. Ο δράκοντας για να γλιτώσει αναγκάστηκε να πηδήσει μέσα στη θάλασσα και χάθηκε πια. Ο βράχος απ’ όπου πήδησε στη θάλασσα σκίστηκε και φαίνεται ακόμα και σήμερα. Τη θέση αυτή τη λένε Δρακοντόσκισμα. Για ανάμνηση του περιστατικού υπάρχει τώρα προσκυνητάρι. Οι κατάδικοι πια μείνανε στη Σκόπελο και μαζί τους κι ο Ρηγίνος, που τον κάνανε δεσπότη τους.

Σκόπελος, Το Δρακοντόσχισμα

Παρόμοιο θρύλο έχουμε και γι’ άλλο άγιο. Τον Αϊ Δονάχο, στο Σούλι. Και εκείνος δεσπότης (το 380), σκότωσε στην Παραμυθία κάποιο δράκοντα. Άγνωστο το πότε ο Ρηγίνος έγινε δεσπότης και οι Σκοπελίτες «ψήφω Θεού και ανθρώπων και γίνεται πάνδημος χαρά και πανήγυρις και συντρέχουσιν τα στίφη των χριστιανών, άνδρες τε και γυναίκες, νέοι και γέροντες, πλούσιοι και πτωχοί δια να αγιασθώσιν και ευλογηθώσιν υπό του νέου αρχιερέως».

Το 347 στην αρχιερατική σύνοδο της Σόφιας (Σαρδική), που παραβρέθηκαν 379 αρχιερείς, ήταν και ο Σκοπέλου Ρηγίνος. Τη σύνοδο αυτή κάνανε για να καταπολεμήσουν την αίρεση του Αρείου. Ο Ρηγίνος ήρθε σ’ αντίθεση με τους αρειανούς, τον Ευσέβιο, τον Ισχύρα, κι άλλους, και τους ανάγκασε να φύγουν και να πάνε στη Φιλιππούπολη. Ο Ρηγίνος με τους άλλους επικυρώσανε το σύμβολο της Νίκαιας.

Φαίνεται πως ο Ρηγίνος δεν ήταν ένας τυχαίος κληρικός. Για να πάρει μέρος σε μιά τέτοια σύνοδο και μόρφωση θα είχε, μα και ρήτορας καλός θα ήταν. Μια πληροφορία που δίνει ο βυζαντινός χρονογράφος Κεδρηνός αναφέρει πως ο Ρηγίνος έλαβε μέρος στην Α’ οικουμενική σύνοδο της Νίκαιας. Νικητής και τροπαιούχος πια ο δεσπότης ξαναγύρισε στο νησί του, «πρόξενος χαράς και ευφροσύνης παντί τω ποιμνίω αυτού». Πέρασε δεκαπέντε ήσυχα χρόνια αρχηγός της εκκλησίας Σκοπέλου.

Το 361 ανέβηκε στο θρόνο του Βυζαντίου ο Ιουλιανός ο Παραβάτης. Είναι γνωστοί οι αγώνες κι οι προσπάθειες που έκανε ο αυτοκράτορας αυτός για να αναστήσει την αρχαία θρησκεία, την ειδωλολατρία. Σκόρπισε ανθρώπους του σ’ όλη την αυτοκρατορία του για τους σκοπούς του. Ο απεσταλμένος του έπαρχος, γυρίζοντας τα νησιά για το σκοπό αυτό, έφτασε και στη Σκόπελο. Προσπάθησε να κάνει το Ρηγίνο ν’ αλλαξοπιστήσει. Γιατί αν ο Έπαρχος κατάφερνε τούτο, τότε πολλοί χριστιανοί θα τον ακολουθούσαν και θα γίνονταν «εθνικοί».

Ο δεσπότης όμως αλύγιστος. Αναγκάστηκε ο έπαρχος να τον βασανίσει με την ελπίδα πως θα μπορούσε να τον καταφέρει. Κείνος όμως «ώσπερ πυρσός εν καμίνω και σίδηρος λίαν πεπυρωμένος τω λίθω βαλλόμενος σπινθήρας εκπέμπει, ούτως εν ταις βασάνοις εξέλαμψεν» αναφέρει ο βιογράφος του. Έκανε μια υποχώρηση ο έπαρχος και ζήτησε απ’ το δεσπότη για στερνή του αξίωση να τον δουν οι χριστιανοί μονάχα να θυσιάση στα είδωλα. Ούτε να το ακούσει καταδέχτηκε αυτός. Και πάλι αρνήθηκε. Μα κι ο έπαρχος σκληρός. Κι ο δεσπότης ατάραχος, που τον ακολουθούσαν οι φανατικοί πιστοί του.

Αγανακτισμένος πια ο αποσταλμένος του Ιουλιανού έπαρχος, καταλάβαινε πως τίποτα δε θα μπορούσε να πετύχει απ’ τον αλύγιστο δεσπότη και πρόσταξε, για να τρομοκρατήσει τους χριστιανούς να τον σκοτώσουν. Και στις 25 Φεβρουάριου στα 362, ο δήμιος μετέφερε λίγο έξω απ’ την πόλη, στο Παλιό Γιοφύρι, τον μαρτυρικό Ρηγίνο, δεσπότη Σκοπέλου και τον αποκεφάλισε. Η εκκλησία τον έκανε Άγιο και γιορτάζεται κατά την 25 Φεβρουαρίου, ημέρα του θανάτου του. Κι οι Σκοπελίτες του φτιάξανε προσκυνητάρι στο Παλιό Γιοφύρι και το ονομάζουν Αϊ-Ρηγινάκι. Κάθε χρόνο στη γιορτή του, στο εικονοστασάκι στο Αϊ-Ρηγινάκι, όπως και στο Δρακοντόσκισμα, ο παπάς θα διαβάσει παράκληση.

Το σκήνωμα του Αγίου το μεταφέρανε οι Σκοπελίτες και το θάψανε σε μικρό λόφο, 4 χιλιόμετρα έξω απ’ την πόλη. Κάνανε αργότερα μοναστήρι στο όνομά του. Το λείψανο του βρισκόταν στο μοναστήρι του ως το 1068, που το μετάφερε στην Κύπρο ο βασιλιάς της Σικελίας Γουλιέλμος ο Αγαθός, που γύριζε τα νησιά του Αιγαίου και μάζευε άγια λείψανα. Το 1885 η δημογεροντία Σκοπέλου έστειλε στην Κύπρο τον Χατζή Κωνσταντή, που ύστερα έγινε καλόγερος με το όνομα Καλλίνικος, να πάρει το σκήνωμα. Δεν τα κατάφερε όμως και το μόνο που μπόρεσε ήταν να μεταφέρει το χέρι του Αγίου. Το αποθέσανε στο μοναστήρι του Προδρόμου κι ύστερα στη μητρόπολη Σκοπέλου (στο Χριστό), όπου βρίσκεται σήμερα.

Αυτό γκρεμίστηκε απ’ το σεισμό στις 9 Μαρτίου 1965. Από παλιά θεμέλια, φαίνεται πως υπήρχε κι άλλο κτίσμα κατά τους βυζαντινούς χρόνους. Οι Σκοπελίτες, τιμώντας τη μνήμη του Αγίου τους, χτίσανε καινούργια εκκλησία πάνω στα πρώτα γκρεμίσματα και γίνανε τα εγκαίνια στις 9 Ιουλίου 1972. Στην αυλή του μοναστηριού είναι κι ο τάφος του Αγίου. Μια μικρή πέτρινη σαρκοφάγος, έργο ίσως του 4ου αιώνα. Τώρα το κάνανε παρεκκλήσι.

Απ’ τους πρώτους που ασχολήθηκαν με το Ρηγίνο, είναι ο Σκοπελίτης πολυγράφος λόγιος Καισάρειος Δαπόντες κι ύστερα ο Δουκάκης. Χειρόγραφο έδωσε το 1889 στο Δουκάκη τον βίο του αγίου ένας γέροντας ασκητής του Αγίου Όρους, ο Δαυίδ Σπηλιώτης. Οι Σκοπελίτες τιμάνε τη μνήμη του Αγίου, που τον έχουν και για προστάτη του νησιού τους. Κι είναι αλήθεια πως ο Άγιος Ρηγίνος φροντίζει τη Σκόπελο.

Η προφορική παράδοση ιστοράει ένα απ’ τα θαύματά του. Στο εικοσιένα, όταν φάνηκε η αρμάδα στον κάβο για να χαλάσει την πόλη, παρουσιάστηκε και πάλι ο προστάτης της. Σήκωσε με μιας τέτοια θαλασσοταραχή που τα καράβια κινδύνευαν να τσακιστούν το ένα μετά το άλλο ή να σπάσουν πάνω στα βράχια. Αναγκάστηκαν έτσι οι Τούρκοι να κάνουν πίσω και να γλυτώσει το νησί.

Στη Σκόπελο σήμερα υπάρχουν σε τέσσερες εκκλησίες εικόνες του Ρηγίνου, οι πιο πολλές παλιές: α) Στον Άγιο Μιχαήλ. Εικόνα του Αγίου Ρηγίνου (97×60) στο τέμπλο με τη Χρονολογία Χ.Χ.Μ.Γ. (= 1643). β) Στην Κοίμηση της Θεοτόκου ή Θεοτόκος Παπαμελετίου. Στο βημόθυρο μικρή εικόνα (24×8), έργο Αντωνίου Αγοραστού του Κρητός, 1681. γ) Στους Αγίους Αποστόλους. Πάνω από ένα ψευτοπαράθυρο μικρή τοιχογραφία (43×50), όχι αξιόλογη. δ) Μητρόπολη – Χριστός. Στο τέμπλο εικόνα (85×53) «δια χειρός Ευθυμίου Γ. μοναχού 1861». Και μια ακόμη στο μοναστήρι του.

Έτσι τιμάνε οι Σκοπελίτες τον Βοιωτό πολιούχο τους. Και οι Λειβαδίτες; Μ’ όλο που δεν είναι τόσο γνωστός ο Ρηγίνος στους συμπατριώτες του, πάντα τον τιμούσανε. Θα αντιγράψω τα όσα γράφει ο φίλος αιδεσιμώτατος παπά Βασίλης Πανουργιάς, για το Λειβαδίτη Άγιο, σχετικά στην πατρίδα του. Είναι αρκετά ενδιαφέροντα γιατί ο Κληρικός Λειβαδίτης έκανε τοπική έρευνα στην πόλη του και παρουσιάζει για πρώτη φορά ολότελα άγνωστα στοιχεία:

«… Εν Λεβαδεία υπήρχεν άλλοτε ποτέ ναός επ’ ονόματι του Αγίου Ρηγίνου εις θέσιν Πρόκημα πλησίον της δεξαμενής του υδραγωγείου Αγ. Νικολάου, εξ ου και πολλά γυναικεία ονόματα Ρηγίνα. Η θέση αυτή δεσπόζει της πόλεως της Λεβαδείας. Δεν πρέπει να αποσιωπήσωμεν, ότι κατά την διάνοιξιν της οδού Αγίου Παντελεήμονος, εκεί όπου θεωρείται ότι ήτο ο ναός του Αγίου Ρηγίνου, ανευρέθη μαρμαρίνη ημικυκλική πλαξ, επί της οποίας είναι λαξευμένον κατζίον (θυμιατόν) εξ ου αναδύεται θυμίαμα και έχει μεταφερθή εις τον Ιερόν Ενοριακόν ναόν του Αγ. Νικολάου προ διετίας. Δεν αποκλείεται και πολλαί πέτραι να έχωσι μεταφερθή δια την οικοδομήν του ενοριακού ναού του Αγ. Νικολάου. Γεγονός που απαρατήρητον δεν πρέπει να μείνη και να μη ερευνηθή παρά των αρμοδίων είναι το εξής: Εις την οικίαν του άλλοτε Μωραΐτη την κειμένην δυτικώς του Ιερού ενοριακού Ναού του Αγ. Νικολάου, την αγορασθείσαν εν δημοπρασία παρά του πατρός του μακαρίτου Δημ. Φούφουλα ή Μπαστούνη και άνωθεν της ισογείου θύρας της οικίας υπάρχει μεγάλη κυκλική πέτρα εκτισμένη, εις ην υφίσταται λαξευμένον ιστορικόν γεγονός του Αγ. Ρηγίνου και ότι η πέτρα αύτη ανήκει εις τον I. Ναόν του Αγ. Ρηγίνου. Πλην όμως σήμερον αύτη είναι επιχρισμένη και δέον οι αρμόδιοι να ενεργήσωσι δια την απάλειψιν του επιχρίσματος και την μελέτην. Επίσης δια την ανεύρεσιν του I. Ναού του Αγ. Ρηγίνου, δεδομένου ότι υπάρχουν θεμέλια τινά εκεί όπου ευρέθη η μαρμαρίνη πλάξ εις θέσιν Πρόκημα Λεβαδείας».

Οι Άγιοι της Βοιωτίας

Απ’ τα γραφόμενα λοιπόν του σεβαστού μου φίλου αποδείχνεται ότι κι η Λεβαδειά είχε τιμήσει το Ρηγίνο με εκκλησία, που απ’ το πέρασμα του χρόνου χάθηκε. Σχετικά με το όνομα του Λειβαδίτη Αγίου, παλιά είχε δοθή σε γυναίκες: Απ’ τις πρώτες που είναι γνωστές ήταν κι η Λειβαδίτισσα Ρηγίνα, κόρη του άρχοντα Γιαννάκη Λογοθέτη, που εικόνα της δημοσιεύω. Το ίδιο όνομα πήρε κι η εγγονή της Ρεγγίνα Φίλωνα, κυρία της τιμής της βασίλισσας Αμαλίας. Άγνωστο όμως γιατί αλλάξανε τ’ όνομά της από Ρηγίνα σε Ρεγγίνα. Γιατί δεν κράτησαν τ’ όνομα του πατριώτη τους Αγίου, μα πήραν βασιλικό!… Μα με το όνομα Ρηγίνα υπάρχουν κι άλλες Λειβαδίτισσες.

Τώρα οι Λειβαδίτες τιμάνε τη μνήμη του πατριώτη τους Αγίου Ρηγίνου στις 25 Φεβρουαρίου, με λειτουργία στην ενοριακή εκκλησία του Ζαγαρά. Έτσι μια φορά το χρόνο ακούγεται και στην πόλη που γεννήθηκε το απολυτίκιό του: «Λεβαδείας το γέννημα και Σκοπέλου Επίσκοπον, τον ιερομάρτυρα Ρηγίνον, δεύτε πάντες υμνήσωμεν».

Πηγές:
– Άγιος Ρηγίνος Ιερομάρτυς Επίσκοπος Σκοοπέλου, saint.gr
– Τάκης Λάππας, «Ο Λειβαδίτης Άγιος Ρηγίνος», από τη συλλογή της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Λεβαδείας, περιοδικό Βοιωτικά Χρονικά, viotikoskosmos.wikidot.com
– Αδ. Σαμψών, «Σκόπελος – Ιστορική και Αρχαιολογική αφήγηση», 1968, σελ. 290, skopelosweb.gr
– «Σκόπελος Skopelos Greek island Skopelosweb.gr» (Σελίδα στο fb)
– Νικ. Πολίτου, «Παραδόσεις», τόμ. Α’, σελ. 213.
– Κ. Δαπόντε, «Βίβλος περιέχουσα την άπασαν ακολουθίαν του αγίου ιερομάρτυρος Ρηγίνου επισκόπου Σκοπέλου», Βενετία 1746.
– Ιερέως Β. Πανουργιά, «Ο Άγιος Ρηγίνος – Ο Λειβαδίτης επίσκοπος της Σκοπέλου», Εφημερίδα «Αττικοβοιωτικός Κόσμος», Λειβαδιά 2 Μαΐου 1971.
– «Οι Άγιοι της Βοιωτίας», in-agiounikolaoutouneou.gr

kimintenia.wordpress.com