kimintenia

Κάθε που μπαίνει η άνοιξη, καθώς μια – μια τριγύρω μπουμπουκιάζουν οι αμυγδαλιές, θυμάμαι πάντα την πρώτη μας γνωριμία με την αμυγδαλιά, τούτο το θαύμα του χειμώνα που φέρνει το μήνυμα της νίκης της ζωής πάνω στην παγωνιά που απονεκρώνει την πλάση. Μεγαλώναμε τότε με την αδερφή μου στην Αγία Παρασκευή, το προάστιο της Αθήνας που διατηρούσε ακόμα πολλά χωράφια, αγρούς και ρεματιές, όπου η φύση οργίαζε πριν το τσιμέντο και η άσφαλτος πνίξουν και τούτη την ολόδροση εξοχή της Αττικής γης…

Επιστρέφαμε με τη μητέρα μας από το μάθημα, στις πρώτες τάξεις του σχολείου, παίζοντας κυνηγητό και ξεφωνίζοντας γύρω από τα πόδια της, όταν εκείνη μας έδειξε μια ολάνθιστη αμυγδαλιά σ’ έναν αγρό, απ’ όπου περνούσαμε και μας διηγήθηκε την ιστορία του δέντρου, της «νύφης του χειμώνα», όπως την αποκάλεσε, που φυτρώνει πρώτη απ’ όλα τα δέντρα μες στο κρύο, για να μας φέρει το μήνυμα του ερχομού της άνοιξης και της χαράς!

Θυμάμαι πώς το δέντρο φάνταξε στα παιδικά μας μάτια …τόσο θεσπέσιο και τόσο θαυμαστό ώστε σωπάσαμε με την αδερφή μου και οι δυο και μείναμε να το κοιτάμε θαμπωμένες για ώρα. Ήταν μια τεράστια φουντωμένη αμυγδαλιά που περισσότερο έμοιαζε βγαλμένη από τον καμβά χαρισματικού ζωγράφου παρά πλάσμα της φύσης κι αυτή ζωντανό. Ένα δέντρο πλημμυρισμένο άνθη ολόλευκα και φωτεινά, απόλυτα συμμετρικό, καθώς τα κλωνιά του ανοίγονταν ψηλά και γύρω απ’ τον κορμό του, που ηρεμούσε γαληνεμένο και εκθαμβωτικό στη μέση ενός παραμυθένιου τοπίου που το ίδιο δημιουργούσε.

Τριγύρω της, πάνω στη γη, που μόλις έδινε τις πρώτες δροσερές πινελιές μιας καταπράσινης χλόης, ένα χαλί απ’ τα πεσμένα ανθάκια της αμυγδαλιάς συμπλήρωνε μοναδικά κείνο το θαύμα που αντικρίζαμε… Μια εικόνα ασύγκριτης ομορφιάς που συνάμα έγινε μέσα μου και ένα απ’ τα πρώτα διδάγματα για το αποτύπωμα του τοπίου στην ανθρώπινη ψυχή και για την ξεχωριστή ικανότητα της φύσης να μας μεταφέρει, μέσα από τα πλάσματά της και τις εικόνες της, από αυτόν τον κόσμο της φθοράς, στις πιο λεπτές εκφράσεις του πνεύματος, της ομορφιάς, της αισθητικής απόλαυσης και της ευγένειας.

Συνδέθηκε έτσι για μένα η αμυγδαλιά και με τη μορφή της μητέρας μου, με έναν τρόπο που κάθε φορά που αντικρίζω από τότε ένα ανθισμένο δέντρο της, σχηματίζεται στον νου μου η γεμάτη αγάπη και ομορφιά εικόνα της και η φωνή της ντύνει ξανά την αμυγδαλιά μαζί με όλες εκείνες τις παιδικές μου μνήμες. Πολύ νέα τότε ακόμη η μητέρα μου, γεμάτη ζωή, ομορφιά και όνειρα, έγινε ένα στο μυαλό μου με την αμυγδαλιά, σε μιαν ανάμνηση που αγαπώ να καταφεύγω κάθε που μπαίνει η άνοιξη, τέτοιες μέρες…

Σοφία Παυλάκη, 2016