«Γιά κοιτάξτε πόσο θαυμάσιο πρᾶγμα εἶναι νά λογαριάζη κανείς
πώς ἀπό τήν ἐποχή πού μίλησε ὁ Ὅμηρος ὥς τά σήμερα,
μιλοῦμε, ἀνασαίνουμε καί τραγουδοῦμε μέ τήν ἴδια γλῶσσα.
Κι αὐτό δέν σταμάτησε ποτέ, εἴτε σκεφτοῦμε τήν Κλυταιμνήστρα
πού μιλᾶ στόν Ἀγαμέμνονα, εἴτε τήν Καινή Διαθήκη,
εἴτε τούς ὕμνους τοῦ Ρωμανοῦ καί τόν Διγενῆ Ἀκρίτα,
εἴτε τό Κρητικό Θέατρο καί τόν Ἐρωτόκριτο, εἴτε τό δημοτικό τραγούδι…»
Γιώργος Σεφέρης
Ετούτα τα λόγια του Ποιητή έρχονται στο νου μου κάθε φορά που στέκομαι μπροστά σε αρχαίες επιγραφές και μπορώ και σήμερα να τις διαβάζω! μοιάζει με θαύμα η εκπληκτική συνέχεια της ελληνικής γλώσσας στο χρόνο με όσα στοιχεία του πολιτισμού σώζονται χάρη σε κείνη και μαζί της, φθάνοντας ως εμάς. Λέξεις και γράμματα σαν ιερές σκυτάλες που μας παραδίδονται γενιά με γενιά μέσα στα χρόνια άλλοτε ανέπαφες, αρχαϊκές και σύγχρονες μαζί κι άλλοτε σμιλευμένες από την ιστορία κάθε τόπου και της ζωής την ανάγκη. Και σαν τα χέρια του Ηνίοχου που τείνουν αδιάκοπα μες τους αιώνες την ομορφιά και την Ελλάδα σε όλους μας.
kimintenia 