Νάξος – Παναγία Δροσιανή

Η «ευωδία της Αναστάσεως» είναι ένας ύμνος στη φύση που βρίσκεται στο αποκορύφωμα της ομορφιάς, της χαράς και της δημιουργίας της μέσα στην ανοιξιάτικη και λαμπριάτικη ευφρόσυνη ατμόσφαιρα των ημερών. Ο Κόντογλου δίνει στα δέντρα, στα φυτά, στα λουλούδια, στα βότανα του τόπου μας και στα στοιχεία που συνθέτουν το τοπίο της ελληνικής υπαίθρου ρόλο πρωταγωνιστών στην εκπληκτική μυσταγωγία της φύσης που περιγράφει. Όλα τα πλάσματα της γης συμμετέχουν στο ατέλειωτο πανηγύρι της ζωής, μέσα στο κατανυκτικό κλίμα της Μεγαλοβδομάδας που ολοκληρώνεται με το ανέσπερο φως της Ανάστασης του Χριστού και με τη νίκη της ζωής πάνω στο σκοτάδι του θανάτου. Χωρίς την ευωδία που βγαίνει από τον μυστικό κήπο του Χριστού δεν μπορεί να νιώσει ο Έλληνας Χριστιανός την ευωδία της άνοιξης. Μέσα στην ψυχή του η φυσική άνοιξη γίνεται ένα με το πνευματικό έαρ και έτσι αισθάνεται τη χαροποιό πνοή της αιώνιας ζωής, ψέλνοντας με ανεκλάλητη χαρά και αγαλλίαση: «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άλλης βιωτής, της αιωνίου, απαρχήν». Ένα κείμενο που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν παύει να γεννά συγκίνηση και ομορφιά! Χριστός ανέστη! Χρόνια πολλά!

Συνέχεια →