Virgil Gheorghiu
Το πρώτο πρόσωπο που πρόβαλε μπροστά μου στον κόσμο αυτό ήταν ο πατέρας μου. Φαντάστηκα πάντα την ανθρώπινη μνήμη σαν μια ταινία, πάνω στην οποία καταχωρούνται -όπως στο φωτογραφικό φιλμ- όλες οι εικόνες της ζωής, από το λίκνο μέχρι τον τάφο. Το μάτι, σαν μια φωτογραφική μηχανή, καταγράφει αυτόματα κάθε τι που προβάλλει μπροστά στο φακό του. Η μνήμη όμως δεν διατηρεί παρά μονάχα τις εικόνες και τις σκηνές που έχουν ενδιαφέρον. Το υπόλοιπο κομμάτι της ταινίας πετιέται μέσα στον αχανή χώρο της λησμοσύνης, σαν κάτι άχρηστο. … Η πρώτη λοιπόν εικόνα της ζωής μου, που υπάρχει πάνω στο φιλμ της μνήμης μου, μια εικόνα σε μεγάλο πλάνο –που η ανάμνησις φύλαξε ευλαβικά και που ο χρόνος αντί να την ξεθωριάσει την έκανε πολύ πιο όμορφη- είναι η εικόνα του πατέρα μου.
Συνέχεια
kimintenia 