Στην είσοδο του παλιού χωριού Καρυώτη, ριζωμένοι εδώ και αιώνες, στέκονταν οι προστάτες του, οι αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ. Ως ενοριακός και κοιμητηριακός ναός, οι Ταξιάρχες ήταν μία από τις πέντε εκκλησίες του χωριού η οποία κτίστηκε από την οικογένεια Σκιαδά. Στο εσωτερικό της υπήρχαν οι τάφοι των κτητόρων της, όπως επιβεβαιώνεται από τη διαθήκη του Στάθη Σκιαδά, γιου του Θεοδόση, στις 29 Σεπτεμβρίου 1730 ο οποίος ζητά να ενταφιαστεί μέσα στον ναό των Ταξιαρχών στον τάφο που είναι θαμμένο ένα του παιδί.[1]

Συνέχεια →

Κάπου στη Νότια Λευκάδα, αρχές της δεκαετίας του 1960 …άνοιξη! Ήταν μια περίοδος που ο Δραγάτης ή «Αγροφύλαξ» ήταν η «εξουσία» του χωριού. Η ονομασία «Δραγάτης» προέρχεται από τη λέξη «δραγάτα», μία υπερυψωμένη ξύλινη σκοπιά -συνήθως πάνω σε δένδρα, απ’ όπου ο αγροφύλακας παρακολουθούσε τυχόν κλοπές ή ζημιές στα αμπέλια και σε άλλες καλλιέργειες.

Συνέχεια →

Ο πιο θαυμαστός απ’ όλους τους ναούς της Λευκάδας, στο πιο κεντρικό σημείο της πόλεως, είναι ο ναός του Αγίου Μηνά του θαυματουργού. Χτισμένος το 1707, μετά από θαύμα των Αγίων Μηνά, Βίκτωρος και Βικεντίου στον σεισμό της 11ης Νοεμβρίου 1704, ξεχωρίζει για το εξαιρετικό μπαρόκ ξυλόγλυπτο τέμπλο του, διακοσμημένο με φύλλα χρυσού και τις ωραιότατες εικόνες μεταβυζαντινής τέχνης του Κωνσταντίνου Κονταρίνη.

Συνέχεια →