Για τους φίλους του ιστολογίου, μία συλλογή ποιημάτων με θέμα τη γέννηση του Θεανθρώπου. Κάθε ποιητής και ποιήτρια, με τη δική του ή δική της ευαισθησία, εκφράζεται γι’ αυτό το ανεπανάληπτο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας. Η συλλογή είναι ενδεικτική καθώς η Γέννηση του Χριστού ενέπνευσε και εμπνέει τους καλλιτέχνες κάθε εποχής. Τα Ποιήματα που ανθολογούνται είναι, κατά σειρά, τα ακόλουθα:

Οδυσσέας Φωκάς, Υμηττός, ελαιογραφία 1900
(Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου)

Στρατής Μυριβήλης

«Η λάμπα του Παλαμά» είναι ένα κείμενο γραμμένο από έναν σπουδαίο λογοτέχνη, τον Στρατή Μυριβήλη για τον Κωστή Παλαμά, τον μεγάλο μας Ποιητή. Σαν το διαβάσεις έχεις για πάντα την αίσθηση πως έχεις υπάρξει εκεί, στο όμορφο δωμάτιο του Ποιητή, κάτω κι εσύ από τη ζεστασιά που σκορπούσε το φως της λάμπας του, «μιας φτωχικής λάμπας πετρελαίου», όπως γλαφυρά ιστορεί ο Μυριβήλης, «που είδε, έναν έναν, όλους τους παλαμικούς στίχους να γεννιούνται μέσα στον φτερωτό περίγυρό της», στο γραφείο του Ποιητή, «το κελλί τ’ αγιασμένο από την ακοίμητη δουλειά ενός συγγραφέα».

Θεωρούμε ότι πρόκειται για σπάνιας αξίας και ομορφιάς κείμενο που αποτυπώνει -με όλη τη θέρμη του σεβασμού και του θαυμασμού, που έτρεφε ο νεαρός τότε Μυριβήλης για τον Ποιητή- μοναδικές εικόνες από τη ζωή και την καθημερινότητα του Παλαμά, που αλλιώς θα είχαν λησμονηθεί. Κυρίως όμως αποδίδει εξαίσια εκείνο που είναι η ψυχή του έργου και της ζωής κάθε αληθινά μεγάλου πνευματικού ανθρώπου, όπως υπήρξε ο Παλαμάς και που δεν είναι άλλο από την ασίγαστη και φλογερή αγάπη για την πατρίδα του και το λαό του, για τα ιδανικά του και για κάθε αληθινή και αιώνια ομορφιά, όπως ο Παλαμάς τα τίμησε με το ίδιο το ολόφωτο παράδειγμα της ζωής του και τα έκλεισε μοναδικά στο έργο του, κρατώντας τα αναλλοίωτα και ιερά για πάντα.

Το κείμενο το βρήκαμε σε ένα παμπάλαιο τεύχος της «Νέας Εστίας» και το μεταφέρουμε τηρώντας τις γλωσσικές ιδιοτυπίες που χρησιμοποιεί ο Μυριβήλης στη γραφή των λέξεων.

Από την ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, «Το βλέμμα του Οδυσσέα» (1995)

Κωστής Παλαμάς

Γιώργος Συρίγος, Λίνδος (1905)