Είναι η μέρα, είναι οι απώλειες, είναι η περιρρέουσα οξύμωρη φτώχεια μέσα στην τόση ευμάρεια και τον «πολιτισμό», είναι κι αυτή η αγιάτρευτη, επίμονη εθνική μας μοναξιά …που φέρνουν και πάλι σήμερα στον νου τούτο το παλιό, χιλιοειπωμένο τραγούδι με την αγαπημένη, μοναδική φωνή του Γιώργου Νταλάρα. Σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς που ό,τι κατακτούσε ήταν καρπός συλλογικότητας, ξεσηκωμού και μαζικών κινητοποιήσεων, αλλά και γεμάτο παράπονο για όλα εκείνα που μας λείπουν και που πάντα είναι τόσο κοντά μας αλλά και τόσο ξένα από μας. Μπλέκεται με την αξέχαστη μελωδία και τους στίχους του Κουγιουμτζή ξανά στα χείλη και στην καρδιά μας μαζί με την ανάμνηση κείνης της μαγικής εποχής της μεταπολίτευσης που το γέννησε, της τόσα πολλά υποσχόμενης και τόσο προδομένης…

Συνέχεια →

Σαν σήμερα, στις 6 Μαρτίου 1910, οι αγρότες ξεσηκώνονται και αλλάζουν τη μοίρα τους

Το μνημείο της εξέγερσης του Κιλελέρ

Το όνομά του σημαίνει «βαλτότοπος»… Τα αιματηρά επεισόδια, που ξέσπασαν στο χωριό Κιλελέρ στις 6 Μαρτίου του 1910 και εξαπλώθηκαν και σε άλλες πόλεις της Θεσσαλίας, αποτέλεσαν την κορυφαία εξέγερση της ελληνικής αγροτιάς ενάντια στην εκμετάλλευση των τσιφλικάδων και εντάσσονται στη μακρά ιστορία του αγροτικού ζητήματος. Παρ’ ότι έλαβαν χώρα κατά κύριο λόγο στη Λάρισα, πήραν το όνομά τους από το χωριό Κιλελέρ (σήμερα Κυψέλη), από το οποίο δόθηκε το έναυσμα. Η επέτειος αυτή τιμάται κάθε χρόνο και αποτελεί τη σημαντικότερη εκδήλωση της ελληνικής αγροτιάς, που έχει την ευκαιρία να προβάλει τα αιτήματά της.

Συνέχεια →

«Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…». Το τραγούδι αυτό (σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, μουσική Μίκη Θεοδωράκη και με ερμηνευτή τον Παύλο Σιδηρόπουλο), έρχεται στο νου, όταν αναφερόμαστε στον Νίκο Τεμπονέρα. Τον Δάσκαλο, που στάθηκε δίπλα στους μαθητές του. Ο Νίκος Τεμπονέρας (γεν. 1954) έπεσε νεκρός στις 8 Ιανουαρίου 1991, στο σχολικό συγκρότημα του 3ου και 7ου Γυμνασίου και Λυκείου Πάτρας, μετά από επίθεση τραμπούκων της ΟΝΝΕΔ με επικεφαλής το στέλεχός της Γ. Καλαμπόκα, και ενώ είχαν φουντώσει οι μαθητικές κινητοποιήσεις και καταλήψεις. Ο Τεμπονέρας πίστευε σε ένα δημοκρατικό σχολείο. Στήριζε με όλο του το είναι τον μαθητικό αγώνα, γιατί τον θεωρούσε δίκαιο. Είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το νομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου έφερνε το ελληνικό σχολείο πίσω στη δεκαετία του ‘50. Και αυτή του τη στάση την πλήρωσε με τη ζωή του μόλις στα 37 του χρόνια…

Συνέχεια →

Πίστη (fides) – Ελπίδα (spes) – Αγάπη (caritas). Οι τρεις μεγάλες αξίες
του Χριστιανισμού σε ένα θαυμάσιο βιτρό του Edwards Burne Jones
στον Καθεδρικό ναό Σωτήρος Χριστού της Οξφόρδης

Συνέχεια →

Ο Μάιος συνδέθηκε με τους αγώνες των λαών και η εργατική Πρωτομαγιά γιορτάζεται σε ολόκληρο τον κόσμο με κοινό αίτημα την προάσπιση των δικαιωμάτων των ανθρώπων της εργασίας και του μόχθου.

Συνέχεια →

Μανώλης Γλέζος
(Απείρανθος Νάξου, 9 Σεπτ. 1922 – Αθήνα, 30 Μαρτ. 2020)

Ο Μανώλης Γλέζος γεννήθηκε στην Απείρανθο (στ’ Απεράθου, σύμφωνα με τη ντοπολαλιά της περιοχής) της Νάξου, στις 9 Σεπτεμβρίου 1922. Ο πατέρας του Νικόλαος Γλέζος (1892-1924) ήταν δημόσιος υπάλληλος και δημοσιογράφος, ενώ η μητέρα του Ανδρομάχη Ναυπλιώτου (1894-1967) καταγόταν από την Πάρο. Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στο χωριό του, όπου τελείωσε το δημοτικό σχολείο. Το 1935 ήλθε στην Αθήνα μαζί με την οικογένειά του και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές, δουλεύοντας παράλληλα ως φαρμακοϋπάλληλος. Το 1940 πέτυχε στην ΑΣΟΕΕ (σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο).

Συνέχεια →

Το καθεστώς, που έμεινε γνωστό ως «Δικτατορία των Συνταγματαρχών» ή ως «Χούντα* των Συνταγματαρχών» ή «Επταετία», προχώρησε από τις πρώτες ώρες της 21ης Απριλίου 1967 σε κήρυξη στρατιωτικού νόμου για αόριστο χρονικό διάστημα, καθώς επίσης και σε απαγόρευση κάθε πολιτικής δραστηριότητας και στην καθιέρωση αυστηρής λογοκρισίας. Κάθε άρθρο εφημερίδας, κάθε έργο τέχνης, έπρεπε να έχει την έγκριση των αξιωματικών της αρμόδιας επιτροπής που έδρευε στο Υπουργείο Τύπου, επί της οδού Ζαλοκώστα.

Συνέχεια →