10 Απριλίου 1826

Βρυζάκης Θεόδωρος, Η Έξοδος του Μεσολογγίου, Εθνική Πινακοθήκη

«Kι’ απ’ όπου χαράζει
Ώς όπου βυθά,
Tα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον
από τούτο το αλωνάκι»
Διονύσιος Σολωμός «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι»

Η Τρίτη πολιορκία του Μεσολογγίου (συχνά αναφέρεται και ως δεύτερη πολιορκία) ήταν ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821. Ήταν το γεγονός που έδωσε έμπνευση στο Διονύσιο Σολωμό να γράψει τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους». Έλαβε χώρα στο διάστημα από 25 Απριλίου του 1825 έως 10 Απριλίου του 1826, οπότε και τερματίστηκε με την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου. Η πολιορκία διακρίνεται σε δύο φάσεις. Η πρώτη από τον Απρίλιο του 1825 μέχρι τον Οκτώβριο του 1825, όταν η πόλη πολιορκήθηκε από τα στρατεύματα του Κιουταχή και η δεύτερη από τον Δεκέμβριο του 1825 έως τον Απρίλιο του 1826, όταν η πόλη πολιορκήθηκε από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ και του Κιουταχή από κοινού.

Συνέχεια →

«Πέτρα απάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνούμε.
Μόνον ένας Έλληνας να μείνει εμείς θα πολεμούμε
και μην ελπίζεις πως την γην μας θα την κάμεις δικήν σου».
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης προς τον Ιμπραήμ, 1825

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής… εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι», όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του. Ήταν γιος του κλεφτοκαπετάνιου Κωνσταντή Κολοκοτρώνη (1747-1780) από το Λιμποβίσι Αρκαδίας και της Ζαμπίας Κωτσάκη, κόρης προεστού από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας. Η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων από το 16ο αιώνα, οπότε εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας, βρίσκεται σε αδιάκοπο πόλεμο με τους Τούρκους. Μονάχα από το 1762 έως το 1806, 70 Κολοκοτρωναίοι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές.

Συνέχεια →

4 Φεβρουαρίου 1843

Θεόδωρος Κωνστ. Κολοκοτρώνης (3 Απρ. 1770 – 4 Φεβρ. 1843)

«Πέτρα απάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνούμε.
Μόνον ένας Έλληνας να μείνει εμείς θα πολεμούμε
και μην ελπίζεις πως την γην μας θα την κάμεις δικήν σου».
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης προς τον Ιμπραήμ, 1825

Η γενναία ψυχή του Γέρου του Μοριά άφησε τον κόσμο αυτό σαν σήμερα, στις 4 Φεβρουαρίου του 1843. Λίγο μετά την επιστροφή του στο σπίτι του από δεξίωση στα Ανάκτορα, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και πέρασε στην αιωνιότητα. Η καρδιά που έκλεισε μέσα της ολάκερη τη σκλαβωμένη Ρωμιοσύνη, με όλους της τους καημούς, τις πίκρες και τα βάσανα και την οδήγησε στο φως και στη λευτεριά, έπαψε να χτυπά… Ο ηρωικός αρχιστράτηγος όλων των Ελλήνων, που αναγνωρίστηκε από την ιστορία ως η ύψιστη στρατιωτική ιδιοφυΐα του Μεγάλου Αγώνα, αλλά δέχθηκε και τις διώξεις, τις φυλακίσεις και τις καταδίκες από τον ίδιο τον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας, αναπαύτηκε για πάντα ανάμεσα στους αγίους και τους δικαίους του Θεού. Στο τίμιο λείψανό του υποκλίθηκε ευλαβικά ολόκληρη η Ελλάδα. Στην αιώνια δόξα που τον στεφανώνει στεκόμαστε σήμερα κι εμείς σιωπηλοί, με την ψυχή μας να γεμίζει από τα κύματα της ευγνωμοσύνης, της πιο αγνής αγάπης, της περηφάνιας και του παντοτινού θαυμασμού για τον Άγιο της καρδιάς και της πατρίδας μας!

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής… εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι», όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του. Ήταν γιος του κλεφτοκαπετάνιου Κωνσταντή Κολοκοτρώνη (1747-1780) από το Λιμποβίσι Αρκαδίας και της Γεωργίτσας Κωτσάκη, κόρης προεστού από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας. Η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων από το 16ο αιώνα, οπότε εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας, βρίσκεται σε αδιάκοπο πόλεμο με τους Τούρκους. Μονάχα από το 1762 έως το 1806, 70 Κολοκοτρωναίοι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές, πολλοί εκ των οποίων με μαρτυρικό τρόπο.

Συνέχεια →

16 Οκτωβρίου

«Στον αδελφό μου πρότειναν ν’ αλλάξει την πίστη του. Του δείχνουν τον σκοτωμένο πατέρα του και του λέγουν κάθησε να σε κάνουμε Τούρκο. Τότε το παιδί κάνει το σταυρό του και τους απαντά: θα πάω κι εγώ εκεί που πάει ο πατέρας μου. Του ξαναλέγουν· γίνε Τούρκος. Το παιδί όμως ξανακάνει το σταυρό του. Έγινε από το αίμα του σταυρός…».
Νικηταράς

Συνέχεια →

Θεοδώρου Βρυζάκη, Ο όρκος των Αγωνιστών (ελαιογραφία, λεπτομέρεια) (users.sch.gr)

Μετά την ήττα των Ελληνικών Επαναστατικών δυνάμεων στο Δραγατσάνι, τη θυσία του Ιερού Λόχου και την αιχμαλωσία του Αλέξανδρου Υψηλάντη, η Πρώτη Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων αποφάσισε, στις 13 Ιανουαρίου 1822, ερήμην των περισσοτέρων οπλαρχηγών, την κατάργηση όλων των διακριτικών της Φιλικής Εταιρείας, του βασικού φορέα και υποστηρικτή της Επανάστασης του Γένους, και την αντικατάστασή τους με άλλα. Ανάμεσα στα σύμβολα που καταργήθηκαν ήταν και η σημαία της Φιλικής, η αρχαιότερη του Αγώνα, η οποία αντικαταστάθηκε από τη «γαλανόλευκη» του Γιάννη Σταθά. Η πρώτη Ελληνική σημαία με τη σημερινή της μορφή σχεδιάστηκε, ευλογήθηκε και υψώθηκε το 1807, στην ιερά Μονή Ευαγγελιστρίας στη Σκιάθο, όταν ο ηγούμενος Νήφων όρκισε τους οπλαρχηγούς που είχαν συγκεντρωθεί εκεί για να σχεδιάσουν τις κινήσεις τους για την Επανάσταση. Παραλλαγή της ήταν η σημαία του Παπαφλέσσα, φτιαγμένη από το κυανό εσωτερικό του ράσου του και τη φουστανέλα ενός συμπολεμιστή του. Κυανή και λευκή, η Ελληνική σημαία διέγραψε τη δική της ιερή και δοξασμένη ιστορία σε κάθε εποχή, εκφράζοντας μοναδικά τα πιο υψηλά ιδανικά της φιλοπατρίας και των αγώνων του λαού μας.

Συνέχεια →

«Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς»… μια φράση που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε κάποια στιγμή ακούσει ή χρησιμοποιήσει. Πόσοι όμως γνωρίζουμε την ιστορία της καθώς και ότι ταξίδεψε ως την εποχή μας από τον γέρο του Μοριά, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη;

Συνέχεια →

Όταν τελείωσε η μάχη στα Δερβενάκια, οι πολεμιστές άρχισαν να μοιράζουν τα λάφυρα. Αναζήτησαν τον στρατηγό τους, τον Νικηταρά. Αυτός είχε αποτραβηχτεί να ξεκουραστεί. Τον ρώτησαν τι ήθελε να κρατήσει κι εκείνος τους απάντησε: «Δεν θέλω τίποτα. Θέλω να δω την πατρίδα μου λεύτερη». Ο Νικηταράς έφυγε από τη ζωή στις 25 Σεπτεμβρίου 1849, σε ηλικία 67 ετών, πάμφτωχος, τυφλός και ξεχασμένος από όλους εκείνους για των οποίων τη λευτεριά πολέμησε όσο λίγοι…

Συνέχεια →

Σεπτέμβριος 1821

Ο Γεωργάκης Ολύμπιος ανατινάζει το κωδωνοστάσιο της Μονής Σέκου

Μετά την αποτυχία της επανάστασης στη Βλαχία και την καταστροφή του Ιερού Λόχου στο Δραγατσάνι, στις 19 Ιουνίου 1821, οι Μακεδόνες οπλαρχηγοί Γεωργάκης Ολύμπιος και Ιωάννης Φαρμάκης πέρασαν στα εδάφη της Μολδαβίας, προσπαθώντας να φθάσουν στη Ρωσική Βεσσαραβία και από εκεί στην Πελοπόννησο. Το ισχυρό επαναστατικό τους σώμα, με μικρές επαναστατικές ομάδεςπου συνέπρατταν μαζί τους, παρενοχλούσε τον εχθρό συστηματικά και συχνές ήταν οι συμπλοκές ή και μεγαλύτερες συγκρούσεις με τουρκικά αποσπάσματα στα δασωμένα βουνά της Μολδαβίας.

Συνέχεια →

23 Σεπτεμβρίου 1821

Στις 18 Μαΐου 1821, ο Κολοκοτρώνης είχε στείλει επιστολή στον Μουσταφάμπεη με την οποία του ζητούσε να του παραδώσει την Τριπολιτσά. Το γράμμα τελείωνε με τη φράση «… καλές αντάμωσες στο σεράγι σου μέσα». Στις 26 Σεπτεμβρίου 1821 συνάντησε τον αιχμάλωτο Μουσταφάμπεη και του είπε: «Να που ο Θεός τόφερε και σμίξαμε στο σεράγι». Ο Γέρος του Μοριά κράτησε την υπόσχεσή του και έβαλε τις βάσεις για την απελευθέρωση της Πελοποννήσου και της υπόλοιπης Ελλάδας.

Συνέχεια →

Αθανάσιος (Διάκος) Μασσαβέτας (4 Ιανουαρίου 1788 – 24 Απριλίου 1821)

Ο Αθανάσιος Διάκος υπήρξε ένας από του επιφανέστερους Έλληνες ήρωες – οπλαρχηγούς του πρώτου έτους της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Γεννήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 1788 στην Άνω Μουσουνίτσα, ένα πανέμορφο χωριό στις πλαγιές των Βαρδουσίων, που σήμερα έχει μετονομαστεί προς τιμήν του ήρωα: «Αθανάσιος Διάκος». Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους πρωτεργάτες του εθνικού ξεσηκωμού στη Στερεά Ελλάδα και ήρωας της μάχης της Αλαμάνας. Αποτελεί αιώνιο σύμβολο αυτοθυσίας και αφοσίωσης στα ιδανικά της πίστης, της πατρίδας και της ελευθερίας και το μαρτυρικό του τέλος φωτίζει παντοτινά μια από τις πιο λαμπρές στιγμές στην ιστορία των ηρωικών αγώνων των Ελλήνων. Η θυσία του, μαζί με τους λίγους πιστούς συναγωνιστές του, στη γέφυρα της Αλαμάνας, στις 23 Απριλίου 1821, απέναντι στις ορδές του Ομέρ Βρυώνη και του Κιοσσέ Μεχμέτ, δικαίως θεωρήθηκε στη συνείδηση των Ελλήνων ισάξια σε ηρωισμό, σε ηθικό μεγαλείο και σε συμβολισμό με τη θυσία του Λεωνίδα και των 300 ανδρών του στις κοντινές Θερμοπύλες στην αρχαία ιστορία του έθνους μας.

Συνέχεια →