Καθοριστική σημασία είχε η Μάχη της Γραβιάς για την επανάσταση του 1821, καθώς εμπόδισε την είσοδο τουρκικών στρατευμάτων στην Πελοπόννησο
ΣυνέχειαΗ μάχη στο Χάνι της Γραβιάς (8 Μαΐου 1821)
Έλληνες οπλαρχηγοί
Η Βλάστη, το στολίδι της Δυτικής Μακεδονίας
Η Βλάστη Εορδαίας
Χωριό στο βορειοδυτικό τμήμα της Περιφερειακής Ενότητας Κοζάνης, η Βλάστη υπάγεται στον Δήμο Εορδαίας και είναι χτισμένη αμφιθεατρικά, σε ένα οροπέδιο με υψόμετρο 1.240 μέτρα, σ’ ένα αλπικό οροπέδιο ανάμεσα στα βουνά Σινιάτσικο (Άσκιο) (2.222 μ.) και Μουρίκι (1.650 μ.), βόρεια της Κοζάνης και σε απόσταση 25 χιλ. από την Πτολεμαΐδα. Η ιστορία του χωριού αρχίζει τον 15ο αι. μετά την εγκατάσταση Τούρκων Κονιάρων στην κοιλάδα των Καϊλαρίων (Πτολεμαΐδα), οπότε οι χριστιανικοί πληθυσμοί, που ζούσαν εκεί, αναγκάστηκαν να μετοικίσουν σε πιο ασφαλείς και απρόσιτες περιοχές, κυρίως στα ορεινά τμήματα του Μακεδονικού χώρου.
ΣυνέχειαΟι Δροσουλίτες και ο θρύλος του Φραγκοκάστελλου
Επιμέλεια: Σοφία Ε. Παυλάκη, Δικηγόρος
Το Φραγκοκάστελλο, 1960
Τέλος της άνοιξης χαθήκαν εδώ οι Δροσουλίτες, οι ηρωικοί πολεμιστές
του ηπειρώτη στρατηγού Χατζη-Μιχάλη Νταλιάνη. Και ως αρχές Ιουνίου, το χάραμα,
όταν ο πρώτος ήλιος της αυγής σκορπά την πρωινή δροσιά του στην πλάση,
ξαναγυρνούν, μέσα από τον θρύλο τους, πάνω στα τείχη του Φραγκοκάστελλου…
Η Μάχη στο Βαλτέτσι (12-13 Μαΐου 1821)
Η Μάχη στο Βαλτέτσι υπήρξε μία από τις σημαντικότερες μάχες της Ελληνικής Επαναστάσεως, που άνοιξε τον δρόμο για την άλωση της Τριπολιτσάς, στις 23 Σεπτεμβρίου 1821. Διεξήχθη στις 12 και 13 Μαΐου του 1821 γύρω από το ορεινό χωριό Βαλτέτσι της Μαντινείας (12 χιλιόμετρα δυτικά της Τριπόλεως) και στέφθηκε από τη νίκη των ελληνικών όπλων.
ΣυνέχειαΟι μάχες στο Καστράκι και στο Μέγα Σπήλαιο (5-7 Μαΐου 1826)
Η άγρια λεηλασία της Πελοποννήσου από τον Ιμπραήμ και το «άγνωστο Ζάλογγο»
Το μνημείο της Μάχης στο Καστράκι
Την επομένη της πυρπολήσεως της Αγίας Λαύρας, ο Ιμπραήμ χωρίς να συναντήσει καμία αντίσταση, έφτασε με τη βοήθεια ενός Τούρκου Καλαβρυτινού στα Κλουκινοχώρια της Αιγιαλείας (Αγρίδι, Αγία Βαρβάρα, Ζαρούχλα, Σόλο, Περιστέρα), στους πρόποδες του όρους Χελμού τα οποία ο Οθωμανός πασάς επίσης κατέκαψε και λεηλάτησε. Οι οπλαρχηγοί Αναγνώστης Καλογριάς, Νικόλαος Σολιώτης και Γκολφίνος Πετμεζάς οχυρώθηκαν στη θέση Καστράκι μαζί με 8.000 γυναικόπαιδα και περίμεναν τον εχθρό. Οι Τουρκοαιγύπτιοι του Ιμπραήμ μαζί με τους Τουρκαλβανούς των Πατρών επιτέθηκαν με σφοδρότητα και μετά από φοβερή μάχη οι Έλληνες υποχώρησαν αφήνοντας στο έλεος του εχθρού πολλά από τα ανυπεράσπιστα γυναικόπαιδα και στο πεδίο της μάχης πάνω από 300 νεκρούς.
ΣυνέχειαΗ ηρωική Έξοδος του Μεσολογγίου
10 Απριλίου 1826
Βρυζάκης Θεόδωρος, Η Έξοδος του Μεσολογγίου, Εθνική Πινακοθήκη
«Kι’ απ’ όπου χαράζει
Ώς όπου βυθά,
Tα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον
από τούτο το αλωνάκι»
Διονύσιος Σολωμός «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι»
Η Τρίτη πολιορκία του Μεσολογγίου (συχνά αναφέρεται και ως δεύτερη πολιορκία) ήταν ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821. Ήταν το γεγονός που έδωσε έμπνευση στο Διονύσιο Σολωμό να γράψει τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους». Έλαβε χώρα στο διάστημα από 25 Απριλίου του 1825 έως 10 Απριλίου του 1826, οπότε και τερματίστηκε με την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου. Η πολιορκία διακρίνεται σε δύο φάσεις. Η πρώτη από τον Απρίλιο του 1825 μέχρι τον Οκτώβριο του 1825, όταν η πόλη πολιορκήθηκε από τα στρατεύματα του Κιουταχή και η δεύτερη από τον Δεκέμβριο του 1825 έως τον Απρίλιο του 1826, όταν η πόλη πολιορκήθηκε από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ και του Κιουταχή από κοινού.
ΣυνέχειαΗ Σφαγή της Χίου
30 Μαρτίου 1822
Eugène Delacroix, Η σφαγή της Χίου, 1824
Η σφαγή της Χίου αναφέρεται στη φριχτή θανάτωση και στον εξανδραποδισμό δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων της Χίου από τον Οθωμανικό στρατό. Το γεγονός συνέβη στην Χίο, την 30ή Μαρτίου του 1822. Είχε προηγηθεί ο ξεσηκωμός του νησιού, στις 11 Μαρτίου 1822, με την απόβαση εκστρατευτικού σώματος Σαμιωτών.
ΣυνέχειαΗ Ελληνίδα στην Τουρκοκρατία και στην Επανάσταση του 1821
Θεόδωρος Βρυζάκης, Λεπτομέρεια από την «Έξοδο του Μεσολογγίου»
«Ψυχή μεγάλη και γλυκειά, μετά χαράς στο λέω:
Θαυμάζω τες γυναίκες μας και στ’ όνομα τους μνέω»
Διονύσιος Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι
Κάθε φορά που μελετά κανείς την Ελληνική Ιστορία, καταλήγει να επαναλαμβάνει τους ανωτέρω στίχους του εθνικού μας Ποιητή, διαπιστώνοντας ότι οι Ελληνίδες γεμίζουν τις σελίδες της Ιστορίας μας με τις θαυμαστές θυσίες, τον ηρωισμό, το μεγαλείο και τον αγώνα τους.
ΣυνέχειαΟ Κίτσος Τζαβέλλας και η δράση του στην Ελληνική Επανάσταση
Κίτσος Τζαβέλλας (1800-1855)
Ο Κίτσος Τζαβέλλας υπήρξε Αγωνιστής του 1821, στρατιωτικός και πολιτικός. Υπήρξε επίλεκτο μέλος της σουλιώτικης οικογένειας των Τζαβελλαίων. Διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας από τις 5 Σεπτεμβρίου 1847 έως τις 8 Μαρτίου 1848. Γεννήθηκε στο Σούλι, το 1800 και μεγάλωσε στην Κέρκυρα. Ήταν δευτερότοκος γιος του Φώτου Τζαβέλλα (1770-1809) και της Δέσπως Πάνου, εγγονός του Λάμπρου Τζαβέλλα (1745-1795) και ανιψιός του Ζυγούρη Τζαβέλλα (;-1823).
ΣυνέχειαΗ προσευχή του Κολοκοτρώνη
Θεόδ. Κολοκοτρώνης: «Παναγία μου, βοήθησε και τούτην την φορά τους Έλληνες διά να εμψυχωθούν»
Διον. Σολωμός: «Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει»
Οδ. Ελύτης: «Όπου και να σας βρίσκει το Κακό, αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη»
Μνημονεύω, τούτες τις δύσκολες ημέρες -κλεισμένοι στ’ αρχοντικά μας- τα λόγια του Κολοκοτρώνη, τους στίχους του Σολωμού, τον λόγο του Ελύτη. Περίεργες στιγμές ζούμε..
Η άνοιξη, η νιότη του χρόνου, πολιορκεί τις αισθήσεις μας: «Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα». Και έξω το αόρατο κακό. Πολιορκημένοι. Με τα ντουλάπια να βογκούν από ρύζια και ζυμαρικά. Εκείνοι, οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», έψαχναν εναγωνίως ακόμη και ποντικούς και «ήτο ευτυχής όστις εδύνατο να πιάσει έναν. Βατράχους δεν είχαμε, κατά δυστυχίαν», γράφει ο Κασομούλης στα «Στρατιωτικά Ενθυμήματά» του.
ΣυνέχειαΟ Λόγος του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη στην Πνύκα
Τον απηύθυνε την 7η Οκτωβρίου 1838 (σε ηλικία 68 ετών), προς τους νέους του Α’ Γυμνασίου Αθηνών και δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα «Αιών», στο φύλλο της 13ης Νοεμβρίου 1838
ΣυνέχειαΣαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Γέρος του Μοριά
4 Φεβρουαρίου 1843
«Έφιππος χώρει γενναίε στρατηγέ ανά τους αιώνας
διδάσκων τους λαούς πώς οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι»
Η γενναία ψυχή του Γέρου του Μοριά άφησε τον κόσμο αυτό σαν σήμερα, στις 4 Φεβρουαρίου του 1843. Λίγο μετά την επιστροφή του στο σπίτι του από δεξίωση στα Ανάκτορα, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και πέρασε στην αιωνιότητα. Η καρδιά που έκλεισε μέσα της ολάκερη τη σκλαβωμένη Ρωμιοσύνη, με όλους της τους καημούς, τις πίκρες και τα βάσανα και την οδήγησε στο φως και στη λευτεριά, έπαψε να χτυπά… Ο ηρωικός αρχιστράτηγος όλων των Ελλήνων, που αναγνωρίστηκε από την ιστορία ως η ύψιστη στρατιωτική ιδιοφυΐα του Μεγάλου Αγώνα, αλλά δέχθηκε και τις διώξεις, τις φυλακίσεις και τις καταδίκες από τον ίδιο τον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας, αναπαύτηκε για πάντα ανάμεσα στους αγίους και τους δικαίους του Θεού. Στο τίμιο λείψανό του υποκλίθηκε ευλαβικά ολόκληρη η Ελλάδα. Στην αιώνια δόξα που τον στεφανώνει στεκόμαστε σήμερα κι εμείς σιωπηλοί, με την ψυχή μας να γεμίζει από τα κύματα της ευγνωμοσύνης, της πιο αγνής αγάπης, της περηφάνιας και του παντοτινού θαυμασμού για τον Άγιο της καρδιάς και της πατρίδας μας!
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής… εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι», όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του. Ήταν γιος του κλεφτοκαπετάνιου Κωνσταντή Κολοκοτρώνη (1747-1780) από το Λιμποβίσι Αρκαδίας και της Γεωργίτσας Κωτσάκη, κόρης προεστού από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας. Η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων από το 16ο αιώνα, οπότε εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας, βρίσκεται σε αδιάκοπο πόλεμο με τους Τούρκους. Μονάχα από το 1762 έως το 1806, 70 Κολοκοτρωναίοι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές, πολλοί εκ των οποίων με μαρτυρικό τρόπο.
ΣυνέχειαΗ ιστορία της Γαλανόλευκης
Θεοδώρου Βρυζάκη, Ο όρκος των Αγωνιστών (ελαιογραφία, λεπτομέρεια) (users.sch.gr)
Μετά την ήττα των Ελληνικών Επαναστατικών δυνάμεων στο Δραγατσάνι, τη θυσία του Ιερού Λόχου και την αιχμαλωσία του Αλέξανδρου Υψηλάντη, η Πρώτη Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων αποφάσισε στις 13 Ιανουαρίου 1822, ερήμην των περισσοτέρων οπλαρχηγών, την κατάργηση όλων των διακριτικών της Φιλικής Εταιρείας, του βασικού φορέα και υποστηρικτή της Επανάστασης του Γένους, και την αντικατάστασή τους με άλλα. Ανάμεσα στα σύμβολα που καταργήθηκαν, ήταν και η σημαία της Φιλικής, η αρχαιότερη του Αγώνα, η οποία αντικαταστάθηκε από την «γαλανόλευκη» του Γιάννη Σταθά. Η πρώτη Ελληνική σημαία με την σημερινή της μορφή, σχεδιάστηκε, ευλογήθηκε και υψώθηκε το 1807, στην ιερά Μονή Ευαγγελιστρίας, στη Σκιάθο, όταν ο ηγούμενος Νήφων όρκισε τους οπλαρχηγούς που είχαν συγκεντρωθεί εκεί για να σχεδιάσουν τις κινήσεις τους για την Επανάσταση. Παραλλαγή της ήταν η σημαία του Παπαφλέσσα, φτιαγμένη από το κυανό εσωτερικό του ράσου του και την φουστανέλα ενός συμπολεμιστή του.. Κυανή και λευκή, η Ελληνική σημαία διέγραψε την δική της ιερή και δοξασμένη ιστορία σε κάθε εποχή, εκφράζοντας μοναδικά τα πιο υψηλά ιδανικά της φιλοπατρίας και των αγώνων του λαού μας.
Συνέχεια«Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς» μια φράση, μια ιστορία..
«Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς»… μια φράση που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε κάποια στιγμή ακούσει ή χρησιμοποιήσει. Πόσοι όμως γνωρίζουμε την ιστορία της καθώς και ότι ταξίδεψε ως την εποχή μας από τον γέρο του Μοριά, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη;
ΣυνέχειαΆγιος Ιωάννης Τουρκολέκας, ο αδερφός του Νικηταρά
16 Οκτωβρίου
«Στον αδελφό μου πρότειναν ν’ αλλάξει την πίστη του. Του δείχνουν τον σκοτωμένο πατέρα του και του λέγουν κάθησε να σε κάνουμε Τούρκο. Τότε το παιδί κάνει το σταυρό του και τους απαντά: θα πάω κι εγώ εκεί που πάει ο πατέρας μου. Του ξαναλέγουν· γίνε Τούρκος. Το παιδί όμως ξανακάνει το σταυρό του. Έγινε από το αίμα του σταυρός…».
Νικηταράς
Νικηταράς, μια αγιασμένη μορφή του μεγάλου Αγώνα
Όταν τελείωσε η μάχη στα Δερβενάκια, οι πολεμιστές άρχισαν να μοιράζουν τα λάφυρα. Αναζήτησαν τον στρατηγό τους, τον Νικηταρά. Αυτός είχε αποτραβηχτεί να ξεκουραστεί. Τον ρώτησαν τι ήθελε να κρατήσει κι εκείνος τους απάντησε: «Δεν θέλω τίποτα. Θέλω να δω την πατρίδα μου λεύτερη». Ο Νικηταράς έφυγε από τη ζωή στις 25 Σεπτεμβρίου 1849, σε ηλικία 67 ετών, πάμφτωχος, τυφλός και ξεχασμένος απ’ όλους εκείνους για των οποίων τη λευτεριά πολέμησε όσο λίγοι…
Συνέχεια
kimintenia 