Το Μεγάλο Σαββάτο το πρωί, στην πρώτη Ανάσταση, στη στρωμένη με λεμονόφυλλα και λεμονανθούς εκκλησιά του Ταξιάρχη στο Αϊβαλί, αντί των θορύβων από τα στασίδια να σηματοδοτούν πια τη μέρα ξεπερνώντας ακόμα κι αυτό το βραδινό «Χριστός Ανέστη», ο ιερέας έβγαινε στην Ωραία Πύλη και ψιθύριζε στο αυτή της πονεμένης Παναγιάς «Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην, ότι συ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσι».
Και με δύναμη έριχνε προς τη δυτική μεγάλη πορτάρα της Εκκλησιάς ένα ωμό αυγό…
Ήταν η ώρα που η Παναγιά λένε χαμογελούσε γιατί ο Θεός γιος Της νίκησε το θάνατο -αναστήθηκε.
Κι η Αϊβαλιώτικη καμπάνα άρχιζε να χτυπά χαρμόσυνα.
Στο καρσινό μου Αϊβαλί μέχρι πριν 98 χρόνια…
Σήμερα η εικόνα της Παναγιάς λείπει από το τέμπλο του Αϊβαλιώτη Ταξιάρχη που ανακαινίσθηκε «τσάτρα πάτρα» από το τούρκικο Υπουργείο πολιτισμού, άνευ πολιτισμού. Κι έγινε πια μουσείο και πληρώνεις πέντε λίρες -70 λεπτά του ευρώ εισιτήριο για να τον δεις. Τότε που μπορούσες να τον δεις γιατί κλεισμένοι στα σπίτια μας, κλεισμένοι και στα σύνορά μας…
Λείπει η εικόνα της Παναγιάς, χαμένη μέσα στα χρόνια που προηγήθηκαν… Αλλά όπου κι αν βρίσκεται -γιατί κάπου βρίσκεται- σίγουρα θα χαμογελά!
«Ανάστα, ο Θεός» ο γιός Της!
Πηγή: stonisi.gr
kimintenia 