kimintenia

1η Νοεμβρίου

Ο όσιος Δαυίδ γεννήθηκε στις αρχές του 16ου αιώνα στο παραθαλάσσιο χωριό Γαρδινίτζα, αντίκρυ της νήσου Ευβοίας. Ο πατέρας του ήταν ευσεβής και ενάρετος ιερέας. Μόλις τριών ετών, ο Δαυίδ είδε μια νύκτα να του φανερώνεται ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και να τον οδηγεί στην γειτονική εκκλησία που ήταν αφιερωμένη στο όνομά του. Έμεινε εκεί, όρθιος και ανυπόδητος για έξι ημέρες, βυθισμένος στη θεωρία, ενώπιον της εικόνας του Προδρόμου.

Αναθρεμμένος από την πιο τρυφερή του ηλικία με τις αρχές της υπακοής απέναντι στους γονείς του, της ασκήσεως και της αδιαλείπτου προσευχής, άφησε το πατρικό του σπίτι σε ηλικία δεκαπέντε χρονών, προς αναζήτηση ενός πνευματικού πατέρα. Τον βρήκε στο πρόσωπο του ιερομονάχου Ακακίου, ονομαστού για τις αρετές του και το ευαγγελικό κήρυγμά του στα χωριά της περιοχής.

Ο Δαυίδ ενεδύθη το μοναχικό Σχήμα στη Μονή του Ακακίου και εκεί έδειξε τέλεια υπακοή συνοδευόμενη από ταπείνωση και αδιάλειπτη προσευχή. Καθώς ο Γέροντάς του επιθυμούσε να βρει μία μονή περισσότερο προχωρημένη στην πνευματική ζωή, τον ακολούθησε πρώτα στην Όσσα, κοντά στον Όλυμπο, εν συνεχεία δε, αφού χειροτονήθηκε διάκονος, σε ένα προσκύνημα στις μονές του Αγίου Όρους.

Ο Ακάκιος μετέβη μόνος του στην Κωνσταντινούπολη αφήνοντας τον Δαυίδ στη Μεγίστη Λαύρα. Χειροτονήθηκε μητροπολίτης Άρτης και Ναυπάκτου από τον Πατριάρχη Ιερεμία και κάλεσε μετά από λίγο τον Δαυίδ στην επισκοπή του για να τον βοηθήσει στα ποιμαντικά του καθήκοντα. Αν και ζούσε εν μέσω της τύρβης του κόσμου ο Δαυίδ δεν χαλάρωσε διόλου τις νηστείες, τις ολονύκτιες προσευχές, τις αναρίθμητες μετάνοιες και την απόλυτη υπακοή στον πνευματικό του πατέρα. Έγινε σύντομα ιερέας και ορίστηκε ηγούμενος της Μονής της Θεοτόκου, της επονομαζόμενης Βαρνάκοβας, κοντά στην Ναύπακτο.

Με την κατηγορία ότι έδωσε καταφύγιο σε ένα σκλάβο φυγά, συνελήφθη από τους Τούρκους και υποβλήθηκε επί μακρόν σε βασανιστήρια, κατόπιν, απελευθερώθηκε με λύτρα που μάζεψαν οι πιστοί της περιοχής και αναχώρησε για να βρει καινούριο ησυχαστήριο στη νήσο Εύβοια. Εκεί ξανάχτισε μια εκκλησία προς τιμήν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και δεν άργησε να συγκεντρώσει γύρω τους μερικούς μαθητές που συμμερίζονταν την πολιτεία του και την αγάπη του για την προσευχή. Μιμούμενος τον Χριστό, ο Όσιος Δαυίδ έδειχνε απεριόριστη αγάπη για όσους έρχονταν σε αυτόν ιδιαιτέρως για τους φτωχούς, τους οποίους δεν μπορούσε να βλέπει δίχως να χύνει δάκρυα.

Μοίραζε αφειδώς τα αγαθά της μονής σε όσους είχαν ανάγκη, άξιους και ανάξιους, χριστιανούς και μουσουλμάνους. Πέρασε έτσι χρόνους πολλούς ανταυγάζοντας γύρω του την παρουσία του Θεού με τις αρετές και τα πολλά του θαύματα. Ταξιδεύοντας για να μεσολαβήσει στις διχοστασίες που χώριζαν τους επισκόπους της Πελοποννήσου, το πλοίο του ναυάγησε και ο Δαυίδ σώθηκε από θαύμα.

Έχοντας αξιωθεί το χάρισμα της προορατικότητας, βοήθησε πλήθος ψυχών να βρουν τη σωτηρία και προέγνωσε την ημέρα του θανάτου του. Μάζεψε λοιπόν τους μαθητές του, τους έδωσε τις τελευταίες πνευματικές οδηγίες του και εκοιμήθη εν ειρήνη τη στιγμή που εμπιστευόταν σε όσους έστεκαν γύρω του ότι μόλις του φανερώθηκε ο Χριστός. Μετά την κοίμηση του αγίου (εν έτει 1589 ή 1601), πλήθος θαυμάτων έλαβαν χώρα στον τάφο του.

Η ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ

Σε μια καταπράσινη έκταση στη Βόρεια Εύβοια, στα χαμηλά των βουνών Καβαλλάρη και Ξηρού Όρους, απέναντι από το χωριό Δρυμώνα και πάνω από το χωριό Καλαμούδι, βρίσκεται η Μονή του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος, που είναι αφιερωμένη στον Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Η Ιερά Μονή, που είναι ανδρική, δεσπόζει στις πλαγιές του βουνού Καβαλλάρη και σε υψόμετρο 927 μέτρων, σε απόσταση περίπου 30 χιλιομέτρων από την Αιδηψό και απέχει 16 χιλιόμετρα από τα Ροβιές και 22 χιλιόμετρα από την Λίμνη Ευβοίας.

Η Βόρεια Εύβοια αναμφισβήτητα κρύβει μεγάλο φυσικό πλούτο, εικόνες και τοπία. Στην πλαγιά που βρίσκεται η Μονή προς τα πάνω βρίσκεται το χωριό Δρυμώνα και συνεχίζοντας, 4 χιλιόμετρα μετά συναντάμε τους καταρράκτες του Δρυμώνα, που αποτελούν ένα από τα «κρυμμένα» θαύματα της Εύβοιας. Οι καταρράκτες του Δρυμώνα συνθέτουν μια τοποθεσία ανεξάντλητης φυσικής ομορφιάς. Η διαδρομή ανάμεσα στο κατάμεστο από βλάστηση περιβάλλον, προσφέρει αισθήματα ηρεμίας και γαλήνης στους περιηγητές.

Τριγύρω και έξω από την μονή έχουν χτιστεί πολλά εκκλησάκια στην μνήμη διάφορων αγίων, ενώ η μονή του Οσίου Δαυίδ είναι γνωστή και από τον βίο του Αγίου Ιακώβου του νέου, που για πολλά χρόνια και μέχρι το τέλος της ζωής του υπήρξε ηγούμενός της.

Δεν είναι γνωστό πότε κατασκευάστηκε, είναι όμως βέβαιο ότι υπήρχε πριν από το 1500 μ.Χ. Ο Όσιος Δαυίδ (περίπου το 1550) έκτισε τη μονή πάνω στα ερείπια του προϋπάρχοντος ναού, τον οποίο κατέστρεψαν οι Τούρκοι μετά την κατάληψη της Ευβοίας το 1470. Η μονή καταστράφηκε το 1824 από τους Τούρκους, ως εκδίκηση για τη συμμετοχή των μοναχών της στην ανακήρυξη της επαναστάσεως του 1821. Ανακατασκευάστηκε το 1877.

Τα λείψανα του Οσίου φυλάσσονται στο ναό της μονής, καθώς επίσης και το θυμιατό και το πετραχήλι του. Στον υπόγειο χώρο υπάρχει μικρός ναός με αγιογραφίες του 17ου αιώνα. Η μονή βοήθησε την ελληνική επανάσταση με αποτέλεσμα την καταστροφή της από τους Τούρκους.

Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου υπάρχει το «Αγιονέρι». Κατά την παράδοση, ο Όσιος Δαυίδ χτύπησε με το ραβδί του το βράχο και ανέβλυσε άφθονο και ιαματικό νερό. Η μονή εορτάζει στις 6 Αυγούστου, στην εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, καθώς και την 1η Νοεμβρίου, ημέρα μνήμης του Οσίου Δαυίδ.

Θαύματα του Οσίου Δαυίδ

Καλοκαίρι καιρό πήγαινε ο άγιος στην Κάρυστο για κάποια ανάγκη του Μοναστηριού. Ένα βράδυ νυχτώθηκε κοντά στο χωριό Δύστος και κατέλυσε εκεί για να ξεκουραστεί λίγο από την κοπιαστική οδοιπορία. Επειδή όμως υπήρχαν πολλά κουνούπια, ενοχλούσαν τους ανθρώπους και δεν τους άφηναν να κοιμηθούν ήσυχα. Γι’ αυτό και εκείνοι αναζητούσαν κάποια ησυχία άλλοι σε σπηλιές, άλλοι ψηλότερα στο βουνό.

Όταν οι κάτοικοι του χωριού είδαν τον όσιο Δαβίδ, έτρεξαν κοντά του και πέφτοντας στα πόδια του τον παρακαλούσαν να προσευχηθεί στον Θεό, επειδή είχε μεγάλη παρρησία, να τους ελευθερώσει από τα αμέτρητα κουνούπια.

Ο άγιος, βλέποντας την ευλάβειά τους και τα δακρυσμένα τους μάτια, αφού τους δίδαξε τα απαραίτητα για τη σωτηρία της ψυχής τους, τους παρότρυνε να έχουν την ελπίδα τους στον ουρανό και το βλέμμα της ψυχής στον Θεό, και είπε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Θεέ μας, συ που ελευθέρωσες τους Ισραηλίτες από τη δουλεία του Φαραώ και τους χάρισες τη γη της επαγγελίας, συ λύτρωσε και ελευθέρωσε και τους δούλους σου τούτους από τις παγίδες του νοητού Φαραώ (του διαβόλου) και από το πλήθος των κουνουπιών, για να δοξάζουν το όνομά σου το άγιο και για να στηρίξουν πάντοτε σε σένα, Πανάγιε Βασιλιά, τις ελπίδες της σωτηρίας τους».

Αφού προσευχήθηκε ο άγιος, αμέσως -ω των άπειρων σου θαυμάτων Βασιλιά των όλων- τα πλήθη των κουνουπιών έφυγαν και πνίγηκαν στη θάλασσα, ενώ όλοι δόξασαν τον Θεό. Το θαύμα διαδόθηκε σε πολλούς τόπους.

***

Άλλη φορά, ενώ πήγαινε σε κάποιο χωριό πού λεγόταν Έλευσις, προκειμένου να ωφελήσει πολλές ψυχές, φιλοξενήθηκε στο σπίτι ενός χριστιανού. Αυτός, θέλοντας να περιποιηθεί ιδιαίτερα τον όσιο, μεταξύ των άλλων φαγητών, έβαλε στο τραπέζι και μια κολοκύθα που ήταν πρώιμη, ώστε να ευχαριστήσει περισσότερο τον μακάριο άντρα.

Τρώγοντας όμως ο όσιος από εκείνη την κολοκύθα τη βρήκε τόσο πικρή, που δεν μπορούσε να τη βάλει στο στόμα του. Ο νοικοκύρης καταστενοχωρήθηκε. Ο άγιος όμως, που κατάλαβε το λογισμό του, ενώ καθόταν ήσυχος, παρακάλεσε τον Θεό να μεταβάλει την πίκρα σε γλυκύτητα και αυτό συνέβη αμέσως. Τότε λέει στο νοικοκύρη: Φάε τώρα, τέκνο μου, διότι η κολοκύθα είναι γλυκιά, πολύ γλυκιά. Όταν διαπίστωσε τούτο ο χριστιανός εκείνος, δόξασε τον Θεό μεγαλόφωνα, ενώ διαλάλησε το θαυμαστό γεγονός στον τόπο εκείνο.

***

Άλλοτε πάλι καθώς πήγαινε ο όσιος Δαβίδ στο Ζητούνι (Λαμία), κάποιος Αγαρηνός τον συνάντησε στο δρόμο και με το ραβδί που κρατούσε χτύπησε τον άγιο στη ράχη. Ο μεν μακάριος πατήρ δεν αντέδρασε, το χέρι όμως του Αγαρηνού ξεράθηκε και έμεινε ακίνητο. Τότε ο Αγαρηνός, μη μπορώντας να κάνει κάτι άλλο, παίρνει μαζί του και άλλους Αγαρηνούς, μαθαίνει πού φιλοξενείται ο όσιος, σπεύδει εκεί και παρακαλεί τον όσιο, κλαίγοντας πικρά, να τον θεραπεύσει.

Αμέσως ο όσιος είπε: Ας είναι το χέρι σου γιατρεμένο, με τη δύναμη του Θεού, όπως και πρώτα. Και, ω του θαύματος, αποκαταστάθηκε το χέρι του! Ο γιατρεμένος έφερε να δώσει στον άγιο πολλά χρήματα για να τον ευχαριστήσει, αλλά ο όσιος του τα επέστρεψε λέγοντάς του: Πήγαινε να τα δώσεις ελεημοσύνη στους ομοπίστους σου και στο έξης να μη ξανακάνεις το κακό.

Έτσι δοξάστηκε ο άγιος από τον αγαθοδότη Θεό ως πιστός δούλος και υπηρέτης άριστος του Δεσπότου Χριστού, θαυματουργώντας εις δόξαν Θεού σε πιστούς και άπιστους.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) (Ήχος γ’ – Θείας πίστεως)
Μέγαν εύρατο, Εύβοια κλέος, τον πανένδοξον, Δαβίδ τον θείον, ως ιεράς αρετής καταγώγιον, και του Χρίστου οπαδόν αληθέστατον, και των Όσίων απάντων εφάμιλλον. Διό Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθε ημίν το μέγα έλεος.

Πηγή: Μαρία Λιναρδάκη, σε: neakriti.gr